ผมได้อ่านบทความเรื่อง “คุณคิดแบบผึ้งหรือแมลงวัน” แค่เห็นหัวเรื่องผมก็ให้คำตอบกับตัวเองแล้วว่า แล้วตูจะเป็นแมลงวันทำไมเนี่ย ผมว่าหลายๆ ท่านก็คงคิดเช่นเดียวกับผม แต่ด้วยความสงสัยก็เลยอ่านต่อไปในเนื้อหาเขาบอกว่าหากเราเอาขวดใสมาใบหนึ่ง จับผึ้งและแมลงวันใส่ลงไป จากนั้นก็เอาขวดไปวางแนวนอนตรงหน้าต่าง หันก้นขวดไปทางหน้าต่างจะเห็นว่าผึ้งพยายามจะบินออกไปทางก้นขวด จนกว่าจะหมดแรงหรือตายไป ส่วนเจ้าแมลงวันมันจะบินไปชนขวดด้านโน้นด้านนี้จนในที่สุดมันก็จะหาทางออกพบ
ทำไมจึงเป็นอย่างนั้น???
คำตอบคือ เป็นความรู้เรื่องแสงของผึ้ง คือ ผึ้งจะรู้ว่าที่ใดมีแสง ที่นั่นมีทางออก มันจึงพยายามจะออกไปทางที่มีแสง โดยไม่ได้มีข้อมูลว่าขวดแก้วเป็นอย่างไร อาศัยประสบการณ์เดิม ๆ แล้วก็คิดแบบเดิม ๆ ส่วนแมลงวันมันไม่รู้เรื่องแสง มันจึงลองผิดลองถูก บินชนผนังขวดไปเรื่อย จนในที่สุดพบทางออกจนได้ พออ่านจบผมก็ขำว่า เจ้าผึ้งนี่ซื่อบื้อจริงๆ อยากจะหัวเราะด้วยซ้ำ ก่อนที่จะย้อนกลับมาดูหัวเรื่องใหม่ อืม จริงสิ ตอนแรกเราก็ว่าจะคิดแบบผึ้งนี่นา แล้วคุณๆ คิดอย่างไรกันบ้างหล่ะ
ผมเองเคยคุยกับเพื่อนเรื่องวัดพระธรรมกายก่อนที่ผมจะเข้าวัดนี้จริงๆจังๆ เพื่อนผมเขาคิดเหมือนผึ้งคือ มีข้อมูลมากว่าวัดเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ น่ากลัว อะไรต่าง ๆ สารพัด โดยที่ยังไม่เคยไปวัดเลย รับข้อมูลจากสื่ออย่างเดียว ส่วนผมไม่มีข้อมูลอะไรทั้งสิ้น สื่อผมก็ไม่สนใจ แต่จุดสนใจของผมจากที่ฟังเพื่อนบรรยายคือ ทำไมวัดนี้จึงถูกตำหนิจัง แล้วหากเขาไม่ดีจริงทำไมคนไปวัดเยอะ แล้วหากไม่ดีจริงเขาอยู่ได้อย่างไร
ในที่สุดผมเลยตัดสินใจแบบแมลงวัน คือ เอาตัวเข้าพิสูจน์บินมาทดลองด้วยตนเอง จากวันแรกที่มาในสภาพของนักศึกษาที่ทำบุญครั้งละสิบบาท แต่ทานข้าวของวัดหลายมื้อ คุ้มเกินคุ้ม แถมได้ฟังธรรมะจากหลวงพ่อหลวงพี่ เอาไปใช้ในชีวิตประจำวัน จนถึงวันนี้นับได้ 29 ปี ผมไม่เคยผิดหวังกับการตัดสินใจของตนเองเลย
แล้วคุณล่ะ ไม่อยากทดลองคิดแบบแมลงวันบ้างสักครั้งหรือ?
ปรัศนี
